şehirlere duyduğumuz bu duygusallık da neyin nesi?

Oysa hiç aidiyet hissetmemiştim bu şehre karşı ya da öyle sanmışım. Meğer bir sürü insanı sevmişim, sevilmişim... çok güzel duygularla bırakıyorum burayı. İyi dileklerle, biliyorum ki herşey katlanarak güzelleşecek. hem benim için hem de geri de bıraktıklarım için...
.

 Bi kaç saat önce çektik kapısını  evimizin, bomboş bıraktık. çok tuhaf olduk, bi garip olduk. bi türlü çıkamadık evden, 'dur bidaha kontrol edelim' diye diye... çoğu  zamanımızı birlikte geçirdiğimiz arkadaşlarımızdan da zor ayrıldık, gündüz görüştük e hadi gece de görüştük ankarada gene birarada olma planları yapa yapa... (sanki aynı olabilecekmiş gibi)  ne yazsam hislerimi anlatabileceğimi sanmıyorum.

(Ama anladım ki 'kolilerin arasında kaybolma' isteğimin tamamen hayalperestliğim ve sevdiceğime duyduğum özlemle ilgiliymiş:) çok yoruldum çok sıkıldım! önemli bir iş yapmamama rağmen hem de!)
.
Defnemi deli gibi özledim, sesi öyle tatlı geliyordu ki telefonda, dayanamayıp  ışınlanmak istiyorum İstanbul'a! ama tıngır mıngıra devam... sabah erkenden  gidiyoruz gene, sevilimle şöförlük yapacağız birbirimize:) Ankara'ya yerleşmeye!