Bizim Mahalledeydik...

 Ömrümün en renkli zamanlarını geçirdiğim İstiklaldeydik geçen akşam...
Gencecikken sanırdım ki hep buralarda geçecek ömrüm.
 Ne tuhaf! 


Hiç bilmeden, küçücük bir kararla hayatın akışı değişiveriyor. Sonra bi bakmışsın ki  bir zamanlar 'bizim mahalle' dediğin  yere en son ne zaman geldiğini hatırlamıyorsun bile... 


Kimbilir kaç aydır gitmiyorum İstiklal caddesine... Geçen akşam gittik bi kaç arkadaş... Öğrencimizin tiyatro oyununu izlemek için! hani illa bir bahanem olmalı ya. Bu da fena bir bahane değil yani,  yerimden kalkmam için... İyi ki de gitmişim.  Nasıl iyi geldi  Beyoğlunun kendine has havası, anlatamam heralde. Çok özlemişim mahallemi.
 Tam bir eski dost gibiydim. Ya da ana karakterdim sanki. İstiklal ile benim aramda sessiz bir diyalog... Hiç bitmedi. Öğrencilik günlerime döndüm bir an da...  


Daha sık gelmeliyim dedim kendi kendime. Ankaraya' da gidersem iyice koparım diye korktum ne yalan söyleyeyim. 
Madem artık köprüyü de geçebiliyorum arabayla,  hemen planlar yaptım. Özgürlük alanım genişlemiş oldu böylece:) listeler oluşturdum kafamda...  Kar yağmasın yeter ki;) 
Bi de Defnece' de istesin benim gibi... çünkü onu planlarımdan ayırmak hiç içimden gelmiyor...