Olmadı da zaten ama bir kasvet bir kasvet anlatamam. Mekanın konumundan mı desem ışıktan mı desem, ofislerin kopukluğundan mı desem, insanların sıcacık ama bir o kadar da samimiyetsizliğinden mi desem... belki de hepsinden... Bi de aksi gibi yüreğim daraldıkça işler de uzadı! Kendimi zor attım dışarı! Oh dedim iyi ki ayrılmışım burdan. Zaten burda da ufacık bahsetmiştim kendimi nasıl azad ettiğimden. Demek ki bu kasvetmiş orayı sevmeme engel olan, beni uzaklaştıran, kopuklaştıran. Asıl tüm bu olumsuzlukların nedeni orasıymış! Bir kişi ya da kasvetin ta kendisiymiş. Bilemiyorum.
Daha da önemlisi boşuna aramışım 'nedeni' kendimde. Ben kendimde aradıkça nedeni, içimde büyütüyordum en ufak birşeyi. Hiç yoktan sorun yaratıyordum. Geçen kış çok üzdüm kendimi. İçimde tutamayıp yazılarımda da beliriyordu bazen. Boşuboşunaymış. İyi ki silkelemişim kendimi dedim tekrar iyi ki ayrılmışım !
Orayı her aklıma getirdiğimde zihnimde beliren o karanlık koyu renkli imgeyi görmek ruhumu çökertiyor. Hani 'üzerime ölü toprağı serpildi' deriz ya, işte böyle bir his:)
.
Bak şimdi ne de aydınlık herşey- heryer ne de pozitif! Aidiyet duygusu ne yaratıcılıklar getiriyor beraberinde! Daha bi sarıldım işime,öğrencilerime...
Ve herşey ne de karşılıklı...
5 yorum:
Bütün meselede o işte, pişman olmamak. Ne güzel, kasveti arkamda bıraktım ve çıktım diyebiliyosanız, olay bitmiştir zaten :) sevindim adınıza :)
:)farkedince ben de sevindim!
Kasvetli yerlerde de boğulur insan gerçekten..Ohh şimdi her yer aydınlık diyorsun..İyi ki de ayrılmışsın arkadaşım:))
Aynen benimde Ankara^'da ilk çalıştığım yer öyleydi, çok iyi tanımlamışsın..Bir daha böyle yerlere denk gelmemek dileğiyle..
sihirli günce; şimdi çok mutluyum...
hande; tecrübe olsun tüm bunlar bize!
Yorum Gönder