Derin Bir Nefes Veriyorum Ama Bu Defa Huzurlu !

bittiii...aman ne hafifim, ne huzurluyum! insanın 'önünü görebilmesi' ne güzel bir hismiş hatırladım yeniden.

bir bebek nasıl özlenirmiş, sesinin duymak nasıl da yetermiş gözleri bulutlandırmaya...gözlerimde tüttü Defne! ara da telefonda cıvıltılarını duydukça kalbim cızz etti! hem de gerçekten, öyle mecaz yapmıyorum, basbayağı kalbime dokundu birşeyler cızz diye...

bu sabah evime geldiğimde Defne'm bahçedeydi hava almak için, beni gördüğünde önce gözlerime kitlendi sonra kıpır kıpır kollar bacaklar durmadı 'kucak da kucak' diye...hemen alamadım tabi, hastaneden çıktım diye. duş alana kadar nasıl geçti o dakikalar hiç anlamadım...

dramatize etmek değil amacım öyle korkuyordum ki ağlayarak girdim ameliyathaneye, orada kendimi yalnız hissettiğimi hatırlıyorum nedense, hatta ağlayarak narkoz aldım ama şimdi çok daha iyiyim, gayet başarılı ve sorunsuz geçmiş ameliyat, doktorlar da artık nasıl korkuttuysam inanılmaz itinalı yaklaştılar:) (cerrahpaşa)doktorları zaten iyi ve güvenilirdi ama hastane ve personel de hiç beklemediğim kadar iyilerdi. çok korkuyordum ama geçti işte, çoktan geride kaldı...

şimdi sırada bünyeyi toparlamak var; kendi kendime öyle sıkıntı ve takıntı yapmıştım ki olan Defnenin sütüne oldu, umarım toparlayabilirim, umarım geç değildir...