Mutlu Son:)

Hep derdim ki 'ben her yerde yaşayabilirim'


öyle de gerçekten, zaten hatırı sayılır ispatlarımda var. Öyle kuru kuruya yaparım ederim diyenlerden değilim yani :P

Bir kaç yıl önce, sevgilimi yaban ellerde daha fazla yalnız bırakmamak için hiç bilmediğim bir şehre gitme cesaretini göstermiştim... sevdiceğim mecburdu oraya gitmeye, ben aşıktım:))


ve böylece bi iki sene yaşadım uzakta

Ama basbayağı bildiğin uzak... düşününce kendimi köşede ve yalnız hissederdim İstanbul'a göre:)) evet hislerimin en somut tanımı: köşede ve yalnız (haritada da köşedeydi:)

Gerçi sevgilimle yalnız olmak gerçekten harikaydı ama evimizden dışarı adım attığımızda yaşayıp gördüklerimizdi hikayemizin konusu!

Bir şehirde yalnız hissetmek oldukça tuhaf birşeydir, var mıdır aranızda bu duyguya tanıdık bilmiyorum ama sanki sevgiliyle ben bir yanda şehir ve tüm herkes diğer yandaydı:))



Öğrendim ki asıl önemli olan aidiyet hissedebilmekmiş... işte bu nedenle uyum sağlamayı reddetmiştim sanırım:) sevgilim benden daha sıcak olduğundan belki de, her uyum sağlama davranışı gösterdiğinde hep silkeledim onu hiç yorulmadan bıkmadan. Ödüm kopuyordu oraya alışmaktan...
neyse işte esti geçti ve mutlu son!

demiştim daha önce di mi umut etmeyi ihmal etmiyorum diye... azar azar gerçekleşiyor dileklerim farkındayım...

hala inanmakta güçlük çekiyorum, dostlarımla bile paylaşmaya cesaret edemedim belki kesin değildir diye, sanki sevincim kursağımda kalacak sanıp korkuyorum. emin olmayı bekliyorum. İmzalara rağmen:)

(zaten ben huy edindim korku üretme konusunda yok üstüme:)

*

Her seferinde ayaklarıma dolanan, hiç ama hiç aidiyet hissedemediğim şehirden TAMAMEN kurtuldum. Tatlı kuzumun uğuruyla İstanbuluma gelmek bir adımdı zaten ama şimdi tamamen diyebiliyorum:))
kalbimin sahibi temelli gelince yurtdışından, Ankaralıyız!!!

defalarca gördüm, severim ben Ankarayı...

yaşarım orda:))