yoksa yanında kucağında bildiğin bebek:)) sanki büyüme hormonu yok sanırsın...
*
Eğlencesi keyfi babaya (çünkü ben işteydim gene), fotoğraflara bakıp bakıp düşünmek de bana düştü elbet..
Kısa bir süre sora Onun da kreşe, okula gideceğini düşünmek, yılların nasıl hızlı geçeceğini farketmek, üniversitesi sonra mesleği....
Bilirsiniz telaş korku, heyecan... Karmakarışık oldum. Her anne gibi karışmaya müsait olan yapımla..
Hayır sanki anaokuluna gönderir göndermez çocuk büyüyecek ... 'göndermeyeyim en iyisi' bile dedim kendi kendime...
3 yaşına kadar ufak ufak alışsam iyi olacak... ya da 4 mü desem?
3 yorum:
Büyümeleri hem mutlu ediyor hemde bir o kadar endişeye salıyor di mi ???
bizde de tanıdık duygular var hep ,,,,
hem de nasıl... ne tuhaftır farklı duyguları aynı anda yaşamak
naparsak yapalım büyüyecekler.. sanırım bize düşen onları en mutlu şekilde büyütebilmek..
Yorum Gönder