GÜZEL HABER

kendimi üzecek birşey buluyormuşum hep! doğru hakkaten, neden böyleyim ki acaba. başımdan eninde sonunda geçecek operasyonun zamanı belli oldu bugün. haftaya salı kurtuluyormuşum! güzel habermiş! evet hakkaten öyle, planladığım gibi gidiyor ama ben haberi aldığımdan beri tuhafım gene...halbuki son vermiştim korkularıma , DÜNYANIN en iyi doktoruna güvenmem gerektiğini kazımıştım beynime. ve bu güne kadar hiç düşünmemiştim...gene başladı endişe! kronik demekki...

çok da üstünde durmak istemiyorum aslında, bu da bi geçse de kurtulsam:)

...



bu da annemin bana hediyesi...

bir defter, içinde bir çok ayrıntı içeren soruların olduğu...çocuğumuza bırakabileceğimiz kendimizi anlattığımız bir defter!


o kadar güzel ki, günlük hayatta gözden kaçırdığımız anlatmayı ya da paylaşmayı unuttuğumuz bir dolu şey var...mesela 'sabaha kadar ağladığın oldu mu' , 'babamla tanışmanızı anlat', 'ilk ay sence nasıl bir bebektim?' vb. sorular soruyor miniş, siz de soruların altında ki boş alana anlatmaya başlıyorsunuz... sorular anneyi çocucağa tam olarak tanıtacak (babalar için de var) onu anlatacak türden.

kendi çocukluğumu hatırladım defteri karıştırırken; annemle babama hep çocukluklarını gençliklerini anlattırırdım. kısaca anlatırlardı detay hatırlamazlardı nedense, bende hep ısrar ederdim 'ya anlattt' diye... eminim her çocuk da var ebeveynlerini daha daha (!)tanıma merakı.

ama tek sıkıntı (yukarıda dememişmiydim sıkıntı edecek şey bulurum diye:) defterin küçük olması:)
gerçekten(!), bir soruda onlarca şey geliyor insanın aklına, bırakılan alan da küçük mağlesef. bana şöyle bir metod defteri gibi bir şey gerekirdi aslında, aklıma gelen herbir anıyı bir güzel dökebileyim diye:)
kızım hikayelerimi ve düşüncelerimi bilsin istiyorum...ne güzel düşünmüş ne yaratıcı düşünmüş Prof. Keskin.