Bu akşam da buluşmak istiyorum sevgilimle...
İnternet marifetiyle görebildim dün ki hiç sevmiyorum cam. ile iletişimi, hatta cep tel.kullanmayı bile...
çünkü ne yaparsan yap paylaşımın ve iletebildiğin eksik kalıyor. Sıradan kullanım için önemsiz birşey ama uzun süre ayrı kalınca ve tek iletişim yolun bu olduğunda yorucu oluyor işte...
tuhafıma gitti dün... Konuşurken bakıyorum ekrana bir yandan yüzünü inceliyorum sanki dokunabilecekmişim gibi... ama sarılamadığımı idrak edince amaaannnn deyip pat diye kapatasım geliyor bilgisayarı. bu kadar özlemişken bu şekilde yavan geliyor belki de...
Hergün uğraştığım ergen kızlar gibi heyecanlanıp konuşamıyorum zaten. bi heyecanlanıyorum, anlatmak istediklerim karışıyor çorba oluyor... sonra doluyor gözlerim, saklayamıyorum onu da...
Beni daha çok düşündürüp daha çok üzmeye yarıyor bu teknoloji sanki.
Halbuki böcek gibi hızlı hızlı emekleyen bebeğini bu sayede izliyor, yavaş yavaş ayağa kalkıp ekranda boy göstermesini sonra marifetini göstermiş olmanın gururuyla gülmesini...
Sonra da çıkaramıyor aklından biliyorum. dokunamıyor diye o da içerliyor... Ama işte benden daha güçlü sevgilim onu da biliyorum...
Ama tüm bunları söyleyen ben değilmişim gibi gene bu akşam da buluşmak istiyorum...
7 yorum:
Canım benim bu sefer ne kadar yine uzun mu ayrılık?:(
insan kendine bir söz geçirebilse her şey normalleşecek ama; bir türlü beceremiyoruz :))) çabuk kavuşmalar diliyorum.
handecim ankaralı olana dek böyle...bir varız bir yokuz! (yazarken garip geldi ankaralı demek,alışık değilim ya:)
minicim hem de hiç geçmiyor söz!
zor ya..
teknoloji hasreti giderivereceği yerde körüklüyor sanki..
aynen öyle seyhan, tam anlamıyla körüklüyor...
İstemekle başlıyor öncelikle herşey, sonra olayları takip ediyor, yada olayların içinde kayboluyoruz. Aşk çok zor birşey sanırım :S
ekşimsi erik; aşkın emek istemesi dedikleri bu olsa gerek...
Yorum Gönder